ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΠΕΣΕ ΟΜΙΧΛΗ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥΛΗ...

    Τίποτα δεν μ’ ενοχλεί περισσότερο απ’ αυτούς που παίρνουν θέση για μένα, κρίνουν για μένα και επιμένουν να μιλούν γενικά σε ότι προσπαθώ να δώσω…

Ποιοι μιλούν για μένα τόσο ελαφριά, όταν αυτοί δεν έχουν δώσει τίποτα, όταν δεν έχουν τρέξει~ συλλέξει, όταν δεν έχουν ξενυχτήσει πάνω από βιβλία, απομνημονεύματα καθημερινών ανθρώπων, λέξεις που έχουν βγει από στόματα κουρασμένα ~ηλικιωμένα και που τις παλεύεις  πάνω στο χαρτί για να μην τις προσβάλεις…! Μερικοί άνθρωποι ειλικρινά με απογοητεύουν και συγχρόνως «μου τη δίνουν» στην καθομιλουμένη. Δεν είμαι αγία ούτε το κοριτσάκι του χωριού… εξεγείρομαι!! Τελικά μέσα σε μια εβδομάδα βλέπω πώς κάποιοι συγχωριανοί μου είναι κάτι άλλο από αυτό που φαίνονται και από αύριο θα πω πάλι γιατί το ξεχνώ ΟΤΑΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙ’ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΠΟΤΕ ΜΗ ΛΕΤΕ, ΠΟΤΕ ΠΩΣ ΤΟΥΣ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ!!!   

O ΘΕΡΙΣΜΟΣ

Περιπλανώμενε σπορίτη, ζητάς ένα σώμα
για να φωλιάσεις, να γίνεις ο εαυτός σου.
Ένα πύργο θωρακισμένο, με ένα δώμα
που θα στεγάσει ολόκληρο το βιό σου.
~~~~~~~~
Σπορά ξεχασμένη, έρημη κι ορφανή
θέλεις να κυλήσεις, σε γόνιμο χώμα.
Ένα να γίνεις με γη αληθινή, εύφορη
που δίνει αρχή, πνοή και γέννημα.
~~~~~~~~
Γαλάζιο σπάρσιμο, τα στρογγυλά σου σπόρια,
είχαν πτώση σε αγρό χωρίς δροσιά πηγής.
Μικρή η συγκομιδή μέσα στην ξερή καλοκαιριά.
~~~~~~~~~
Σοδιά, οι σκέψεις σου, ως καρποί της ζωής
για να ξεκοκκιστούν, συλλέχτηκαν πολύ όψιμα.
Οι μυλόπετρες μου τώρα ξαποσταίνουν, κρίμα.

Πίνακας:Laugee Georges

ΣΧΗΜΑ ΖΩΗΣ~ΚΥΚΛΟΣ

Τροχός η ζωή, απλωμένος κύκλος
με περίμετρο, ίδια αρχή, μέση και τέλος
πλήρη περιφορά από οποιοδήποτε σημείο.
Μήκος ισορροπίας.
Όρια δεν υπάρχουνε στον κύκλο,
μόνο κοινό σημείο, ένα ή  κανένα
με τη μοναδική ευθεία έξω απ' αυτόν.
Τέλεια ευθεία.
Κέντρο κάθε ζωτικού κύκλου,
το μυαλό που ανάγει ακτίνες
ίσες, τίμιες, δίκαιες και εύθραυστες.
Ακτίνες πράξεων
Διάμετροι φορείς κάθε κύκλου
οι ανθρώπινες δυνατότητες, αρετές
αξίες, αληθινές, ορατές.
Άπειροι διάμετροι.
Εγγεγραμμένες γωνίες του κύκλου
το μέτρο των λογισμικών κινήσεων
που φέρουν θετικό ή αρνητικό τόξο.
Επιλεκτικό τόξο.
Τέλεια γεωμετρική μορφή
πλήρης, δημιουργία θεϊκή.
Εσφαλμένη διχοτόμηση διαμέτρου.
Ανθρώπινη επιλογή.

ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ

Σε ανακάλυψα άγρυπνη σπίθα,
σαν τη Σταχτοπούτα, τυχαία.
Μέσα από τις καθημερινές κουλουριασμένες στάχτες.
Μοιραία χάρηκα! Σε πύρωσα...
Δεν σε χάρισα σαν τον Προμηθέα,
σε κράτησα μυστικά, μόνο για μένα,
για προσωπική αναζωπύρρωση, ζεστασιά.
Τέκνο της ουρανόπεμπτης φωτιάς,
απλώθηκες μέσα στο αίμα μου, γρήγορα...
Σε κρατώ μέσα μου βαθιά
κι ας φέρνεις αντιπαράταξη ψυχή με καρδιά.
Πότε με βγάζεις στον παράδεισο!
Πότε με στέλνεις στο καθαρτήριο.
Θα μάθω ποτέ τι ακριβώς αντιπροσωπεύεις;
Τι σημαίνεις;
Θα ολοκληρωθεί το γίνεσθαι του Ηρακλείτου,
Θα εξαγνιστώ;
Θα αφανιστώ;
Ή θα γίνω καινούρια στάχτη
Παγίδα έστησα...μέσα στο ίδιο μου το σώμα.
"ανταλλάξιμη φωτιά μα φωτιά"

ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΝΥΧΤΑ
Τον εαυτό της η νύχτα τον άπλωσε γρήγορα.
Περιπλανά το βλέμμα της, όλα ασάλευτα.
Παρατηρεί τους πέτρινους ίσκιους, σταλάζουν υγρασία σαν πικρά δάκρυα.
Κοκκινίζει!
Θέλει ν' αλλάξει την εικόνα.
Ν' απαλύνει το μαύρο πέπλο της.
Ένα τρυφερό φιλί σαν συγνώμη να σκορπίσει στην έρημη
κι απογυμνωμένη γη.
Στα σκοτεινά πρόσωπα, κάτω από τα κεραμίδια, που έχουν είδη
συνειδητοποιήσει την ανεπάρκεια της ημέρας.
Κοιτάζει γύρω.
Κάποιος άφησε μια πόρτα ανοιχτή.
Μπαίνει ανάλαφρα και στέκει.
Μέσα στην κάμαρα το μελά χρώμα ανθοφορεί.
Η σελήνη άφαντη έξω από το τζάμι.
Μια καρδιά χτυπά σαν σονάτα θλιμμένη.
Ανεκπλήρωτα και ανομολόγητα όνειρα αργοπεθαίνουν,
κάτω από τα βλέφαρα.
Οργίζεται!
ύπνε γιατί δεν ευφραίνεις του γήινου την κλίνη;
Συμπονά!
Είναι υποχρεωμένη ν' ανασυνθέσει, να κατασκευάσει από την αρχή
καινούργια όνειρα, πριν την αυγή.
Ορμά στον κήπο του ουρανού τ' αστέρια κοιμούνται.
Χλομιάζει!
Με βαριά βήματα προχωρεί πάνω στα σύννεφα.
Άγγελοι με χαμόγελα εμπρός της, την χαιρετούν.
Κάποιος σκύβει, ευλαβικά με τ' ακροδάχτυλο την αγγίζει, κάτι της ψιθυρίζει...
Στη στιγμή υπέρλαμπρα αστέρια ξεπροβάλλουν.
Λευκός γίνεται ο ύπνος κάτω από τις στέγες.

Χρειαζόμαστε τους μύθους για να ελπίζουμε και να συνεχίζουμε...

                                                                                 

<Μαρία γράψε ένα παραμύθι> με πρότεινε αυθόρμητα μια καλοκαιρινή ημέρα

ένα συγγενικό μου πρόσωπο.

Μου άρεσε η ιδέα!

Όμως δεν ήταν και τόσο απλό, να ξαναγυρίσω στο προοίμιο <κόκκινη κλωστή δεμένη...>

και να δώσω κλότσο.

Ήταν δύσκολο, να επιλέξω να ξετυλίξω την σωστή ανέμη. Έτσι έκλεισα τα μάτια στην πραγματικότητα, έδιωξα

αγκυλώσεις, χαμήλωσα αρκετά και έγραψα.

Δεν ξέρω αν τα κατάφερα, τα παιδιά θα το κρίνουν!

Το παραμύθι μου μιλά για την ισότητα, για την καθαρότητα που ξεχειλίζει μέσα από τα μάτια των αθώων παιδιών

με απλές τρυφερές σκέψεις.

Ήρωες μου: ο Κρύσταλλος που βλέπει όλα τα άσχημα μέσα από την προοπτική της μεταμόρφωσης, ο ταπεινός υπάκουος βοσκός και το κοπάδι του.

Η σπουδαιότητα του Τριφυλλιού, η ήττα του κακού και ο θρίαμβος της Αγάπης κυριαρχεί μέσα στις σελίδες του.

Γιατί η ήττα του καλού, δεν χωρά ούτε για λίγο στην απεραντοσύνη της παιδικότητας.

Διδακτικό το παραμύθι μου, εμπειρία ζωής και επιστροφής.

Δεν έχει ηλικία, αρκεί οι μεγάλοι να σκύψουν λίγο για να περάσουν την πορτούλα του.

Μια πορτούλα που οδηγεί στο τριφύλλι της Αλληλεγγύης. Μιας Αγάπης που εμείς οι μεγάλοι ίσως

έχουμε λησμονήσει...