ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΠΕΣΕ ΟΜΙΧΛΗ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥΛΗ...

    Τίποτα δεν μ’ ενοχλεί περισσότερο απ’ αυτούς που παίρνουν θέση για μένα, κρίνουν για μένα και επιμένουν να μιλούν γενικά σε ότι προσπαθώ να δώσω…

Ποιοι μιλούν για μένα τόσο ελαφριά, όταν αυτοί δεν έχουν δώσει τίποτα, όταν δεν έχουν τρέξει~ συλλέξει, όταν δεν έχουν ξενυχτήσει πάνω από βιβλία, απομνημονεύματα καθημερινών ανθρώπων, λέξεις που έχουν βγει από στόματα κουρασμένα ~ηλικιωμένα και που τις παλεύεις  πάνω στο χαρτί για να μην τις προσβάλεις…! Μερικοί άνθρωποι ειλικρινά με απογοητεύουν και συγχρόνως «μου τη δίνουν» στην καθομιλουμένη. Δεν είμαι αγία ούτε το κοριτσάκι του χωριού… εξεγείρομαι!! Τελικά μέσα σε μια εβδομάδα βλέπω πώς κάποιοι συγχωριανοί μου είναι κάτι άλλο από αυτό που φαίνονται και από αύριο θα πω πάλι γιατί το ξεχνώ ΟΤΑΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙ’ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΠΟΤΕ ΜΗ ΛΕΤΕ, ΠΟΤΕ ΠΩΣ ΤΟΥΣ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ!!!