ΧΙΛΙΕΣ ΕΣΑΕΙ ΔΡΟΣΟΩΔΕΣ
Προσκυνητές, ύστερα από τα υποζύγια της ημέρας, σκιές βαριές, ακίνητες. Κάτω από το βλέμμα τ’ ουρανού, με τα μάτια χαμηλωμένα περιμένουν λίγο νερό. Μια εσπερινή αύρα, να πλύνει τη δεμένη τους ψυχή, το σώμα. Και ιδού η πηγή! Σε πλακόστρωτη εκκλησιά μικρή ηχούν ψαλμοί. Ανθούσες μελωδικές φωνές, σπέρνουν ανοίγματα. Ωραία ανοίγματα, κάτι περισσότερο, φθόγγοι υγροί, κι ευωδιαστοί από το βυζαντινό που σιγοκαίει, βοηθούν να λουστεί το πνεύμα. Τι αγαλλίαση ν ’ακούς όλη τούτη την απεραντοσύνη των λέξεων! Το πάθος των αρχαιοελληνικών τροπαρίων. Τι εναρμόνιση! Κοιτάζω το χώρο, τις άγιες εικόνες, το αίμα που διαγράφεται στο μέτωπο αυτών των ψαλμωδών. Σαν να ξεπηδούν από άλλο χρόνο. Μέγιστες είναι, ταξιδιάρικές, διατονικές πνοές. Προσπαθούν μέσα από τις ψαλμουδιές, να σηκώσουν όλο το βάρος των θυρών μας. Νιώθω ότι μας φωνάζουν! «Σηκώστε το κεφάλι, οι εκθλίψεις της ημέρας ήταν σαν τις λιγοψυχίες του λεκτικού σας. Εκεί ψηλά στέκει η δόξα του ελέους». Τι ανακούφιση, τούτη η χρωματιστή διαστολή, θεία δρόσος. Κληρονομιά βυζαντινή, υγρός δεσμός από φωτοπερίχυτες σκέψεις, για τη νύχτα σ’ όλες τις χρυσοπλυμένες ζωές!

Διάκριση από διαγωνισμό "Βυζαντινές Εμπνοές"